Het hoogste doel van de theoretische natuurkunde is alle fundamentele verschijnselen in een model te verenigen. Ook Einstein heeft zich daarmee intensief beziggehouden. Helaas zonder resultaat. Zijn grootste probleem was waarschijnlijk dat hij zich bleef vasthouden aan de deterministische natuurkunde. Een beroemde uitspraak van hem was: “God speelt niet met dobbelstenen!” (Gott würfelt nicht). En dat blijkt nu juist wel het geval. En zelfs in extreme vormen. Een veelbelovend, theoretisch model is gebaseerd op de beschrijving doormiddel van minuscule trillende snaartjes in niet minder dan elf dimensies. Vandaar de naam “Snaartheorie”. Het unieke van de theorie is dat alle krachten, inclusief de zwaartekracht kunnen worden beschreven. De laatste versie wordt ook wel “M-theorie” genoemd.
Professor Brian Green van de Columbia Universiteit in New York heeft recentelijk een boek gepubliceerd waar de consequenties van de snaartheorie in samenhang met de ontwikkeling van ons universum wordt beschreven. (Brian Green: ‘The Hidden Reality: Parallel Universes and the Deep Laws of the Cosmos’). Hij concludeert dat er waarschijnlijk, voortdurend, een oneindig aantal universa ontstaan, bestaan en vergaan. (= Inflatietheorie). Elk met een verschillende variatie van fundamentele eigenschappen. Ons universum is slechts één daarvan waar door een kosmisch toeval de aarde en het leven zich heeft ontwikkeld. (Antropisch principe).
Stephen Hawking en Leonard Mlodinow voegen in hun boek ‘The Grand Design’ daar nog een paar interessante opmerkingen aan toe. Ze beweren dat de hedendaagse natuurkunde de filosofie heeft overvleugeld en dat het fenomeen: ‘God’ niet meer nodig is om ons bestaan te verklaren. De enige vraag blijft dan nog: “Waarom?”
In de roman ‘Twee Waarheden’ wordt het concept van parallelle werelden nog verder uitgebreid door te speculeren dat ook voor elk mogelijk verloop van de geschiedenis en de toekomst een eigen universum bestaat.