Inspiratie van Paula naar aanleiding van de introductie.
Een avond in Amsterdam
Nadat we in een gezellig eetcafé, tussen allemaal niet-Amsterdammers, een hapje gegeten hadden ging ik op weg naar het station. Een heerlijke, zwoele septemberavond in Amsterdam, maar ……… is het ook veilig daar? Didi en Mieke vonden het maar niks dat ik dat hele eind zou lopen. “Hou je tas vast, pas op zakkenrollers, ga niet met vreemde mannen mee!” Waarom niet? Ik hou wel van avontuur.Na 10 minuten werd ik al aangesproken door een Roemeens sprekende jongeman. “Vuurtje?” Wat een afgezaagde openingszin. Maar zou daar toch mijn kans liggen? In het Fins ( ja, ik spreek mijn talen) antwoordde ik “je bedoelt zeker, alstublieft, hebt u een vuurtje voor mij?”. “Ja, ja, alstublieft”.Ik begon te rommelen in mijn veel te grote handtas, op zoek naar een aansteker. Ik haalde mijn lipstick naar boven. “Die heb je zeker niet nodig?”. “Nee, ik niet, maar u hebt mooie lippen”. Aha, het eerste complimentje is binnen, dat gaat de goeie kant op.
Nadat ik de aansteker uiteindelijk gevonden had, stak hij blij zijn joint weer aan. Hé, een joint, daar heb ik ook wel zin in. “Heb je er nog meer?”. “Ja , hoor, wilt u er ook één?”. “Nou, graag, laten we gezellig samen stoned worden!”Ondanks onze Babylonische spraakverwarring begrepen wij elkaar prima. Zijn diep donkerbruine ogen zeiden genoeg. En in mijn, iets minder donkerbruine ogen, wist ik kennelijk ook nog genoeg gevoel te leggen.We trokken ons terug in een donker portiekje, dat hoort er nu eenmaal bij. Ik kreeg een heerlijke joint van hem, en het was ineens weer vrede op aarde. Ik kreeg nog 2 extra joints van hem mee, voor onderweg. Nadat ik hem mijn telefoonnummer had gegeven, vervolgde ik, lekker high, mijn weg naar het station-
De zakkenrollers wilden mijn portemonnee niet hebben, terwijl ik die toch openlijk aanbood.
Mijn tas, met boeken van de wereldberoemde schrijver Willem Resandt, kon ik aan de straatstenen niet kwijt. Niemand had nog van hem gehoord. Dus toen heb ik een PR actie op touw gezet. Bij een copyshop, niet te verwarren met een coffeeshop, heb ik even flyers laten maken met volledige naam, adres en tel.nr. van de schrijver. Ook een foto van een lekkere blote dame er op, dus dat moet wel aanspreken. Met deze flyer verkoopt hij ongetwijfeld véél meer boeken.
Na een kwartiertje kon ik, flyerend, mijn weg vervolgen. Ik heb er 100 uitgedeeld!
De schrijver zal mij eeuwig dankbaar zijn!
Onderweg werd mij door een chique dame, met Haagse tongval, gevraagd of ik toevallig familie was van Louis Couperus. “Ja, maar natuurlijk, hoe weet u dat?”. “Nou, u lijkt sprekend op Eline Vere”. “Dat kan kloppen. Hebt u haar gekend?”. “Ja, zij was mijn oudtante, en ik heb een prachtige foto van haar. Wilt u de foto zien?”. Uit haar piepkleine handtasje, van verboden slangenleer, haalde zij het fotootje tevoorschijn. En wat schetst mijn verbazing, het was de naakte dame, die ik op de flyer had laten zetten! Toeval bestaat niet! “Hebt u tijd voor een kopje thee?”, vroeg de Haagse dame. “Zeker zo’n Haags kopje? Nee dank u!”. Het werd tijd om verder te gaan. Het was nog steeds erg warm, en ik besloot wat kleren uit te trekken. Gelukkig had ik een mooi, zwart lingeriesetje van de Bonnetrie aan, en dat was eigenlijk wel genoeg. Jammer dat mijn wandelschoen een beetje detoneerden, maar op mijn blote voeten met hamertenen zat niemand te wachten.Ik was ondertussen een klein beetje verdwaald en kwam in Oud Zuid terecht. Het was daar minder druk, er liepen voornamelijk BN-ers hun hond uit te laten.
“Hé, tante Paula, wat doet u hier?”. Ik keek op en zag daar mijn allerliefste neefje prins Pieter Christiaan staan. “Tja, ik ben op weg naar het station”. “Wat ziet u er prachtig uit, maar is het niet een beetje fris aan het worden? U kunt wel een vestje gebruiken. Laten we even naar huis gaan. Mijn vrouw heeft vast wel iets in de kast hangen”.
Prinses Anita was blij verrast en schonk meteen een lekkere borrel in. “Hebben jullie zin in een joint?” vroeg ik. “Oh, heerlijk, onze koerier moest zijn PGB inleveren en heeft nu ook zijn Mercedes moeten verkopen. Ik zal tegen tante Trix zeggen dat ze die Rutte met zijn hele kabinet moeten ontslaan”. “Mijn idee!” zei ik.
Na een heerlijk wazig half uurtje, haalde Pieter een koets uit de schuur, en net voor de klok van 12 stond ik op het station.Ik ben veilig thuis gekomen, en snap nog steeds niet waarom Didi en Mieke zich zorgen maakten.
Paula Niemeijer
